รายละเอียด กำแพงเมืองนครศรีธรรมราช เป็นกำแพงเมืองที่เคยปกป้องเมืองนครศรีธรรมราชจากข้าศึก เป็นโบราณสถานที่สำคัญของจังหวัด ป็นเครื่องแสดงถึงความเก่าแก่ ความแข็งแกร่ง ความเจริญรุ่งเรือง และประวัติศาสตร์อันยาวนาน ปัจจุบันได้รับการบูรณะใหม่ให้ แข็งแรงและสวยงาม เพื่อพัฒนาเป็นอีก 1 สถานที่ท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์อันทรงคุณค่า มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีที่ตั้งอยู่ หลายจุดด้วยกัน แต่ที่เหลือให้ชม คือ กำแพงเมืองด้านทิศเหนือ อยู่ริมคลองหน้าเมือง ถนนมุมป้อม ความแข็งแกร่งความ เจริญรุ่งเรือง และประวัติศาสตร์อันยาวนาน กำแพงเมืองนครศรีธรรมราชตั้งอยู่ริมคลอง หน้าเมือง ถนน มุมป้อม อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช การสร้างปรากฏหลักฐาน จากตำนานเมืองนครศรีธรรมราชว่าสร้างขึ้นในสมัยพระเจ้าศรีธรรมาโศกราช เมื่อตั้งเมืองขึ้นที่ หาด ทรายแก้ว แล้วจึงสร้างกำแพง เมืองเป็นกำแพงดิน มีคูล้อมรอบสันนิษฐานว่า มีการบูรณะกำแพง เมืองส่วนต่างๆ กันมาหลายครั้งทุกครั้ง คงพยายามรักษา แนวกำแพงเดิมไว้ ลักษณะเด่น กำแพงดิน แสดงถึงความเก่าแก่ ความแข็งแกร่ง ความ เจริญรุ่งเรือง และประวัติศาสตร์อันยาวนาน ประวัติ กำแพงเมืองที่เห็นในปัจจุบันนี้คือส่วนหนึ่งของกำแพงเมืองเก่าซึ่งได้รับการบูรณะเพิ่มเติมในปีพ.ศ.2530มีแนวกำแพงเมืองขนานไปกับคูเมืองตั้งแต่ประตูชัยเหนือไปทางตะวันออกยาวประมาณ 100 เมตรกำแพงเมืองเดิมก่ออิฐถือปูนทั้งสี่ด้านมีเชิงเทิน ใบเสมามุมกำแพงทั้งสี่ด้านมีป้อมมุมละป้อมกำแพงทางด้านเหนือและด้านใต้มีประตูเมืองด้านละหนึ่งประตูคือประตูชัยเหนือ หรือประตูชัยศักดิ์ และทางด้านใต้ คือ ประตูชัยให้หรือประตูชัยสิทธิ์ ขนาดของเมืองวัดตามกำแพงเมืองยาว 2238.50 เมตร กว้าง456.50 เมตรถัดออกจากแนวกำแพงเมืองเป็นคูเมือง โดยคูเมืองด้านทิศเหนือคือคลองน้อย (หรือคลองหน้าเมืองในปัจจุบัน)ซึ่งขุดไปออกอ่าวไทยกำแพงเมืองตามตำนานเมืองนครศรีธรรมราชกล่าวสร้างหลังจากที่พระเจ้าศรีธรรมโศกราชอพยพผู้คนหนีไข้ห่ามาตั้งเมืองที่หาดทรายแก้วแล้วโปรดให้สร้างขึ้นและได้รับการซ่อมแซมมาโดยลำดับ เช่นในครั้งที่พระราเมศวรได้เสด็จตีล้านนาเมื่อพ.ศ.1950กำแพงเมืองได้รับการซ่อมแซมโดยชาวล้านนาต่อมาในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชเมื่อปีพ.ศ.2230 มีการซ่อมแซมกำแพงเมืองครั้งใหญ่โดยสร้างป้อมปราการแบบChateau ซึ่งสามารถป้องกันปืนใหญ่แบบตะวันตกได้และกำแพงเมืองที่เหลือในปัจจุบันที่สร้างโดยสมัยนั้นและสมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ราวปี พ.ศ. 2327 ได้มีการซ่อมแซมอีกครั้งหนึ่งโดยพระยานครศรีธรรมราช (พัด)และได้รับการบูรณเพิ่มเติมขึ้นในอีกปี พ.ศ.2533 เป็นครั้งสุดท้าย